Ομοιοπαθητική κατά του άγχους

Mια από τις συχνές θεραπευτικές εφαρμογές της Oμοιοπαθητικής είναι η θεραπεία του άγχους,των φοβιών και πανικών χωρίς τις παρενέργειες των συμβατικών φαρμάκων.
Η Ομοιοπαθητική  Φαρμακολογία περιλαμβάνει πολλά εξειδικευμένης δράσης ομοιοπαθητικά φάρμακα για τη θεραπεία τους.
Η κλινικά και ολιστικά εφαρμοσμένη Ομοιοπαθητική, που απευθύνεται τόσο στον ασθενή όσο και σε αυτή την ίδια την πάθηση, είναι από τις αποτελεσματικότερες μεθόδους που βοηθούν  να  θεραπευθούν και να εμποδισθεί  η εξέλιξη των προβλήμάτων που σχετίζονται με αυτά. Η ομοιοπαθητική θεραπευτική εμπειρία έχει δείξει ότι ένας μεγάλος αριθμός ασθενών θεραπεύεται οριστικά με τα ομοιοπαθητικά φάρμακα.
Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα που συνταγογραφούνται  απευθυνονται σε όλους τους παράγοντες που είναι υπεύθυνοι για  το άγχος,τις φοβίες και τον πανικό σε κάθε ένα συγκεκριμμένο άτομο.Η επιλογή των κατάλληλων ομοιοπαθητικών φαρμάκων, τα οποία συνταγογραφούνται, γίνεται μετα από κατάλληλη λήψη και αναλυση του ομοιοπαθητικού ιστορικού.
Οι αγχώδεις διαταραχές χαρακτηρίζονται από έντονα, χρόνια συμπτώματα άγχους τα οποία προκαλούν σοβαρές διαταραχές στη διάθεση, στη σκέψη, στη συμπεριφορά καθώς και στις βιολογικές λειτουργίες του ατόμου.
Επίσης τα συμπτώματα άγχους είναι πολύ πιθανόν να περιορίζουν ή και να εμποδίζουν τις κοινωνικές και επαγγελματικές δραστηριότητες του ατόμου. Χαρακτηριστικά, χωρίς θεραπεία ή υποστήριξη τα συμπτώματα άγχους αυξάνονται σε ένταση και συχνότητα με την πάροδο του χρόνου, αν και υπάρχουν χρονικές περίοδοι ύφεσης που σχεδόν πάντα ακολουθούνται από μεγαλύτερες περιόδους έξαρσης.Oι αγχώδεις διαταραχές περιλαμβάνουν:
Κρίσεις πανικού οι οποίες χαρακτηρίζονται από έντονο φόβο και συναισθήματα επικείμενης καταστροφής, συνοδευόμενα από διάφορα οργανικά συμπτώματα όπως πόνοι στο στήθος, δυσκολίες στην αναπνοή, ταχυπαλμία, λιποθυμία κ.ά. Υπάρχει επίσης έντονο άγχος στο διάστημα μεταξύ των κρίσεων καθώς και αποφυγή καταστάσεων ή συνθηκών στις οποίες συνήθως συμβαίνουν οι κρίσεις πανικού.

Έντονο φόβο και άγχος όταν το άτομο βρίσκεται σε κάποιο μέρος ή σε περιστάσεις απ’ όπου είναι δύσκολο να ξεφύγει, ή όπου θα είναι δύσκολο να του δοθεί βοήθεια στην περίπτωση που παθαίνει κρίση πανικού.
Το άτομο αποφεύγει με κάθε τρόπο τέτοια μέρη ή περιστάσεις.
Έμμονες δυσάρεστες ιδέες και σκέψεις οι οποίες έρχονται στο άτομο απρόσκλητα και παρά τη θέλησή του, έντονες παρορμητικές τάσεις, καθώς και από επαναλαμβανόμενες, καταναγκαστικές, ή «τελετουργικές», συμπεριφορές και πράξεις οι οποίες «πρέπει να γίνουν» και είναι κι αυτές έξω από τον έλεγχο του ατόμου.
Οι έμμονες ιδέες και οι καταναγκαστικές πράξεις συνοδεύονται από έντονο άγχος.Έπίμονες, τρομακτικές σκέψεις και μνήμες καθώς και επίμονα οδυνηρά συναισθήματα τα οποία έχουν σχέση με κάποια τραυματική εμπειρία που έχει βιώσει το άτομο. Συχνά το άτομο επαναβιώνει αθέλητα κομμάτια από τη τραυματική εμπειρία.
Χρόνιο, παθολογικό, επίμονο και έντονο φόβο ότι οι άλλοι άνθρωποι παρατηρούν και κρίνουν δυσμενώς το άτομο και τη συμπεριφορά του. Ο φόβος μπορεί να περιορίζεται μόνο σε ορισμένες συμπεριφορές του ατόμου – όπως να μιλάει σε ακροατήριο, να τρώει μαζί με άλλους, να γράφει μπροστά σε άλλους, να μιλάει στο τηλέφωνο κ.ά – ή μπορεί να είναι γενικευμένος και να περιλαμβάνει όλες του τις συμπεριφορές καθώς και τη γενική του εμφάνιση. Το άτομο αισθάνεται έντονη ταπείνωση και άγχος και συνήθως αποφεύγει επαφές με ανθρώπους έξω από το άμεσο οικογενειακό του περιβάλλον.
Έντονος παθολογικός φόβος για ένα αντικείμενο ή κατάσταση που δεν παρουσιάζει πραγματικό κίνδυνο.
Το άτομο αν και μπορεί να αντιληφθεί ότι ο φόβος του είναι παράλογος, δεν είναι ικανό να τον ελέγξει και αποφεύγει το αντικείμενο, ζώο ή κατάσταση.
Έντονο, χρόνιο, γενικευμένο και διάχυτο άγχος ή υπερβολική ένταση και στενοχώρια που δεν συνδέονται με κάποια ιδιαίτερη ιδέα, αντικείμενο ή γεγονός. Το άγχος είναι συνεχές και πολύ εντονότερο από τα φυσιολογικό άγχος το οποίο βιώνουν οι περισσότεροι άνθρωποι.
Στις Φοβίες  περιλαμβάνεται μια μεγάλη γκάμα φοβικών αντιδράσεων που θα χρειαζόταν σελίδες ολόκληρες απλά για να περιγραφούν και μόνο. Ενδεικτικά περιλαμβάνεται η ακροφοβία (αποφυγή του ατόμου να πλησιάσει γκρεμό ή την άκρη της ταράτσας οικοδομής), αγοραφοβία (αποφυγή πλήθους κι ανοιχτών χώρων), μυσοφοβία (παθολογικός φόβος ακαθαρσιών και μικροβίων), κλειστοφοβία, μονοφοβία, νυχτοφοβία, πυροφοβία κτλ.
Γενικά θα αρκεστούμε να πούμε ότι πρόκειται όπως προανέφερα για φοβικές αντιδράσεις σε συγκεκριμένα ερεθίσματα – καταστάσεις από την φύση τους όμως μη γενεσιουργά φόβου. πχ το αγοραφοβικό άτομο δεν μπαίνει σε λεωφορείο λόγω συνωστισμού. Κατάσταση σίγουρα μη επικίνδυνη αντικειμενικά αλλά φοβική υποκειμενικά για το ίδιο το άτομο.
Η φοβία θα μπορούσε να θεωρηθεί κάτι ανάμεσα στον φόβο και το άγχος. Ο φόβος είναι φυσιολογική φυσική αντίδραση αυτοπροστασίας προς κάποιο επικείμενο κίνδυνο. Το άγχος είναι επίσης φυσιολογική αντίδραση οργανικής εγρήγορσης προς την επίτευξη στόχου. Όταν το άγχος όμως γίνεται υπερβολικό και γενικό, γίνεται φοβική αντίδραση προς κάτι αδιόρατο μη συγκεκριμένο. Έτσι και οι φοβίες είναι πραγματικός μεν φόβος αλλά προς μη πραγματικές απειλές.
Η Νευρωσική κατάθλιψη χαρακτηρίζεται από υπερβολική ευαισθησία σε δυσάρεστα γεγονότα ή καταστάσεις που γίνεται όμως μόνιμη θλίψη ή παρατεταμένη απελπισία. Κάθε φυσιολογικό άτομο νοιώθει θλίψη μπροστά σε κάποια αποτυχία. Το νευρωσικό άτομο όμως παρουσιάζει έντονη θλίψη ή και αισθήματα απώλειας ακόμα και σε μικρότερης σημασίας γεγονότα και περνά σε ένα παρατεταμένο στάδιο βαθιάς απελπισίας.
Η Ψυχαναγκαστική νεύρωση χαρακτηρίζεται από μια επαναληπτικότητα, με τελετουργικό τρόπο μάλιστα, συγκεκριμένων πράξεων – εμμονών και στερεοτυπικών ενεργειών. Ένα άτομο με ιδεοψυχαναγκαστική νεύρωση μπορεί πχ να κοιτάει επανειλημμένα αν κλείδωσε την εξώπορτα κάθε φορά που φεύγει από το σπίτι και πολλές φορές (νεύρωση της αμφιβολίας), ή να έχει την έμμονη ιδέα ότι θα πεθάνει σε κάποια συγκεκριμένη ηλικία, ή να μην αρχίσει να εργάζεται αν πρώτα δεν τακτοποιήσει σε συγκεκριμένη σειρά τα πράγματα του γραφείου του κλπ.
Η Υποχονδρίαση χαρακτηρίζεται από διαρκή ενασχόληση με την σωματική υγεία και καθαριότητα.
Παρουσιάζεται έντονη ανησυχία στην παρουσία ακόμα και του πιο μικρού σωματικού συμπτώματος, έντονος φόβος ότι το άτομο είναι άρρωστο, ενώ διαρκώς και εναγωνίως αναζητεί τρόπους «να προλάβει τα χειρότερα».
Οι Ψυχοσωματικές διαταραχές περιλαμβάνουν οργανικά συμπτώματα όπως ημικρανίες, στομαχόπονο, άσθμα, έλκος ζαλάδες κλπ που γενεσιουργό τους αίτιο είναι κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα.
Πρόκειται για σωματοποιητικές διεργασίες, οργανονευρώσεις, με κυρίαρχο στοιχείο τον πόνο.
Η Υστερική Νεύρωση μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια λειτουργικής ικανότητας αισθητήριων οργάνων ή ακόμα και ολόκληρων μελών του σώματος χωρίς βέβαια να υπάρχει οργανική βλάβη αντίστοιχη.
Συνηθέστερες μορφές υστερικών νευρώσεων είναι η υστερική
Το άγχος είναι μια φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού σε καθημερινά στρεσσογόνα γεγονότα.
Συχνά εκδηλώνεται με δυσάρεστες σωματικές ή ψυχικές αντιδράσεις λόγω έντασης, θυμού ή απογοήτευσης αλλά και λόγω ευχάριστων καταστάσεων.Γεγονότα όπως ένας θάνατος, διαζύγιο, ασθένεια, απώλεια εργασίας, αλλαγή στις συνθήκες ζωής και οικονομικά προβλήματα μπορεί να προκαλέσουν συμπτώματα άγχους.
Αν κάποιος όμως νιώθει παρατεταμένο άγχος που παρεμποδίζει τη λειτουργικότητα του σε δραστηριότητες ρουτίνας μη μπορώντας να το διαχειριστεί τότε πρόκειται για Γενικευμένη Αγχώδη Διαταραχή(ΓΑΔ).
Η ΓΑΔ είναι μια ψυχική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από υπερβολικό άγχος ή ανησυχία που το άτομο αδυνατεί να ελέγξει ή να διαχειριστεί για καθημερινές δραστηριότητες ρουτίνας. Αυτή η υπερβολική ανησυχία παρεμποδίζει την καθημερινή λειτουργικότητα λόγω της τάσης που εμφανίζουν τα άτομα για καταστροφολογία σε διάφορους τομείς όπως υγεία, οικονομικά ζητήματα, οικογενειακά και προβλήματα με φίλους, προσωπικά ή επαγγελματικά θέματα.
Το άγχος συνήθως προκαλεί περισσότερα προβλήματα από την ανησυχία. Αν μείνει χωρίς θεραπεία ένα άτομο μπορεί να εμφανίσει κατάθλιψη, εξάρτηση από ουσίες, αυπνία, γαστρεντερικά προβλήματα, ημικρανίες, τρίξιμο δοντιών και εξασθένιση του ανοσοποιητικού συστήματος.
Η Ομοιοπαθητική  μπορεί να βοηθήσει σημαντικά στις περισσότερες περιπτώσεις άγχους,φοβιών και πανικού.

Ομοιοπαθητική και γυναικολογικές παθήσεις.

Υπερπλασία ενδομητρίου
Υπερπλασία ονομάζεται η παχυνση του ενδομητρίου (του εσωτερικού χιτώνα της μήτρας).
Η υπερπλασία προκαλεί συνήθως παθολογικές αιμορραγίες μήτρας όπως:
παρατεταμένη περίοδο
αιμορραγία με την περίοδο
αίμα μετά τη σεξουαλική επαφή
ανώμαλη αιμορραγία στη μέση του κύκλου
αίμα μετά την εμμηνόπαυση κλπ.
Κάποιες φορές, η αιμορραγία συνοδεύεται από αναιμία και έλλειψη σιδήρου.
Η διάγνωση γίνεται με μεγάλη αξιοπιστία με το διακολπικό υπερηχογράφημα όπου ανευρίσκεται πεπαχυμένο ενδομήτριο. Συχνά, με την υπερπλασία συνυπάρχουν και πολυποδες
Τα αίτια της υπερπλασίας μπορεί να είναι ορμονικά ή οργανικά.
Ινομυώματα
Τα ινομυώματα (ή λειομυώματα) αποτελούν καλοήθεις όγκους που εντοπίζονται στον μυικό χιτώνα του τοιχώματος της μήτρας (μυομήτριο). Απαρτίζονται από διογκωμένες λείες μυικές ίνες και ινώδη συνδετικό ιστό. Εμφανίζονται ιστολογικά ως διακριτές στρογγυλές μάζες, άσπρες ή στο χρώμα του δέρματος, που διαχωρίζονται σαφώς από τον γύρω ιστό της μήτρας. Μπορούν να βρίσκονται μέσα στο σώμα της μήτρας, στην εξωτερική της επιφάνεια, στον τράχηλο ή να κρέμονται από έναν μίσχο.
Η διάμετρός τους μπορεί να είναι μικρότερη από ένα εκατοστό, οπότε και ονομάζονται πυρήνες ινομυωμάτων, συνήθως όμως κυμαίνεται από ένα μέχρι και 15 εκατοστά, ενώ το βάρος τους κυμαίνεται μεταξύ μερικών γραμμαρίων έως και κάποιων κιλών σε ακραίες περιπτώσεις πολλαπλών ινομυωμάτων. Σε περίπτωση που πρόκειται για μεγάλου μεγέθους ινομυώματα, πολλές φορές μπορούν να ψηλαφηθούν ακόμη και από την ίδια την ασθενή μέσω του κοιλιακού τοιχώματος.
Τα ινομυώματα, ειδικά πριν την ανάπτυξή τους, μπορεί να μην προκαλούν συμπτώματα και πολλές φορές να ανακαλύπτονται τυχαία κατά τη γυναικολογική εξέταση. Η βαρύτητα των συμπτωμάτων όταν εμφανιστούν εξαρτάται από τη θέση και το μέγεθος της βλάβης. Το συνηθέστερο σύμπτωμα είναι η αυξημένη απώλεια αίματος κατά τη διάρκεια της περιόδου. Άλλα πιθανά συμπτώματα είναι ο πόνος κατά την περίοδο ή τη σεξουαλική επαφή, καθώς και μια βαθιά ενόχληση ή αίσθημα βάρους στο κάτω μέρος της κοιλιάς και της πλάτης.
Σε ορισμένες περιπτώσεις αν το ινομύωμα είναι πολύ μεγάλο, μπορεί να προκαλέσει συχνουρία ή δυσκοιλιότητα. Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης τα ινομυώματα συχνά γίνονται αιτία αποβολής, αιμορραγίας ή πρόωρου τοκετού.
Τα ινομυώματα μπορεί να επηρεάσουν τη γονιμότητα της γυναίκας με τους πιο κάτω μηχανισμούς:
παραμόρφωσης ανατομίας
μηχανικό εμπόδιο στη σύλληψη
πρόκληση αποβολής
Το μέγεθος και η εντόπιση αποτελούν τους κυριότερους παράγοντες που καθορίζουν εάν ένα ινομύωμα μπορεί να οδηγήσει σε συμπτώματα και προβλήματα. Ένα μικρό λειομύωμα μπορεί να προκαλέσει διάφορα συμπτώματα αν εντοπιστεί εντός της κοιλότητας της μήτρας, ενώ ένα μεγαλύτερο που όμως βρίσκεται στο εξωτερικό της μήτρας μπορεί να μην προκαλέσει καμία ενόχληση. Διακρίνονται 3 κατηγορίες ινομυωμάτων ανάλογα με την εντόπισή τους στο τοίχωμα της μήτρας (με κατεύθυνση από το εξωτερικό προς το εσωτερικό): τα υποορογόνια, τα ενδοτοιχωματικά και τα υποβλεννογόνια.
Υποορογόνια: Αναπτύσσονται κάτω από το εξωτερικό τοίχωμα της μήτρας (ορογόνος χιτώνας) και αναπτύσσονται με κατεύθυνση προς την κοιλιά. Καθώς μεγαλώνουν σχηματίζουν ένα εξόγκωμα, το οποίο αν διογκωθεί αρκετά, μπορεί να πιέσει γειτονικά όργανα στο εσωτερικό της πυέλου, όπως η ουροδόχος κύστη και το έντερο, προκαλώντας πόνο, συχνοουρία ή δυσκοιλιότητα αντίστοιχα.
Ενδοτοιχωματικά: Εντοπίζονται στο εσωτερικό του τοιχώματος της μήτρας (μυικός χιτώνας) και ,καθώς αναπτύσσονται, αυξάνουν και το μέγεθος ολόκληρου του οργάνου. Είναι τα πιο κοινά και σε υπέρμετρη ανάπτυξή τους ενδεχομένως να προκαλέσουν αίσθημα πόνου και πίεσης στην περιοχή της πυέλου και της κατώτερης σπονδυλικής στήλης, όπως και μεγαλύτερη ροή αίματος κατά την έμμηνο ρύση.
Υποβλεννογόνια: Αναπτύσσονται κάτω από το εσωτερικό τοίχωμα της μήτρας (βλεννογόνος χιτώνας), εντός του ενδομητρίου. Εντοπίζονται λιγότερο συχνά από τα υπόλοιπα, αλλά είναι αυτά που προκαλούν τα περισσότερα και σοβαρότερα προβλήματα, όπως αιμορραγία, υπογονιμότητα και διαταραχές κατά την κύηση.
Επιπλέον, είναι δυνατόν να εντοπιστούν μισχωτά ινομυώματα, τα οποία συνδέονται με τη μήτρα με έναν λεπτό μίσχο και ενδοσυνδεσμικά ινομυώματα, τα οποία εντοπίζονται στους συνδέσμους της μήτρας. Τα ινομυώματα μπορεί να εμφανιστούν ξεχωριστά ή σε ομάδες. Τα περισσότερα αρχικά εντοπίζονται ενδοτοιχωματικά και μετέπειτα μπορεί να αναπτυχθούν είτε προς το εσωτερικό είτε προς το εξωτερικό της μήτρας. Δευτερεύουσες μεταβολές που μπορούν να αναπτυχθούν εντός των ινομυωμάτων είναι αιμορραγίες, νεκρώσεις του ιστού, ασβεστοποιήσεις και κυστικές μεταβολές.
Η Ομοιοπαθητική μπορει να βοηθήσει σημαντικα στην υπερπλασια του ενδομητρίου ,αλλα και στα ινομυώματα ,ιδιαίτερα όταν αυτά δεν εχουν ξεπεράσει το συνηθες μέγεθος.


Ακμή και Ομοιοπαθητική
Συγγραφέας Αναστάσιος Βαρθολομαίος Γράφτηκε στις 30 Αυγούστου 2020,

Η Ακμή θεραπεύεται συχνά μέ ομοιοπαθητική. Μια από τις συχνές θεραπευτικές εφαρμογές της Oμοιοπαθητικής είναι η θεραπεία της ακμής χωρίς τις παρενέργειες των συμβατικών φαρμάκων.
Η Ομοιοπαθητική  Φαρμακολογία περιλαμβάνει πολλά εξειδικευμένης δράσης ομοιοπαθητικά φάρμακα για τη θεραπεία της ακμής.
Η κλινικά και ολιστικά εφαρμοσμένη Ομοιοπαθητική, που απευθύνεται τόσο στον ασθενή όσο και σε αυτή την ίδια την πάθηση, είναι από τις αποτελεσματικότερες μεθόδους που βοηθούν  να  θεραπευθεί η ακμή και να εμποδισθεί  η εξέλιξη των προβλήμάτων που σχετίζονται με αυτήν.
Η ομοιοπαθητική θεραπευτική εμπειρία έχει δείξει ότι ένας μεγάλος αριθμός ασθενών θεραπεύεται οριστικά με τα ομοιοπαθητικά φάρμακα.Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα που συνταγογραφούνται  απευθυνονται σε όλους τους παράγοντες που είναι υπεύθυνοι για  την ακμή σε κάθε ένα συγκεκριμμένο άτομο.Η επιλογή των κατάλληλων ομοιοπαθητικών φαρμάκων, τα οποία συνταγογραφούνται, γίνεται μετα από κατάλληλη λήψη και αναλυση του ομοιοπαθητικού ιστορικού.Ο Δρ Τάσος Βαρθολομαίος έχει μακρόχρονη κλινική εμπειρία  στην Ομοιοπαθητική θεραπεία της ακμής, συνδυάζοντας αρμονικά την κλασσική ολιστική θεραπευτική με τη σύγχρονη ιατρική γνώση.
Η ακμή είναι μια πολύ συνηθισμένη δερματοπάθεια που παρατηρείται σε εφήβους, αλλά και σε ενηλίκους.
Αποτελεί πάθηση των σμηγματογόνων αδένων που αφθονούν στο πρόσωπο, στη ράχη και στο στήθος. Ξεκινάει κατά τη διάρκεια της εφηβείας (στα κορίτσια με την έναρξη της εμμήνου ρύσεως), όπου εμφανίζονται και τα πρώτα αντιπαθητικά σπυράκια. Οι τύποι των σπυριών στην ακμή είναι:
Οι φαγέσωρες, άσπροι – μαύροι
Οι βλατίδες, τα κόκκινα σπυριά
Οι φλύκταινες, σπυριά με πύον
Οι κύστεις
Οι φλύκταινες και οι κύστεις  όταν φύγουν, μπορεί να αφήσουν ουλές. Σημάδια ή ουλές μπορούν να γίνουν και όταν ο ασθενής πιέζει τα σπυριά και τα ερεθίζει. Η ακμή, αν και δεν έχει αξιόλογη επίδραση στη σωματική υγεία του ατόμου, έχει σοβαρές ψυχολογικές και κοινωνικές επιπτώσεις. Τα νέα άτομα με ακμή διακατέχονται από άγχος και φόβο απόρριψης από το αντίθετο φύλο. Έχουν μειωμένη αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση, με συνέπεια χαμηλές επιδόσεις στο σχολείο ή στην εργασία. Σε πολλά άτομα τα σημάδια της ακμής στο πρόσωπο αποτελούν ένα τείχος που τους χωρίζει από τον έξω κόσμο.
Σε πολλούς η ακμή φουντώνει μετά την ηλικία των 30 και μπορεί μέχρι τα 60 να δημιουργεί προβλήματα στο πρόσωπο. Στους ενηλίκους η ακμή οφείλεται κυρίως σε ορμονικά αίτια. Τα σπυριά είναι πιο βαθιά και πονάνε περισσότερο από εκείνα της εφηβείας. Οι γυναίκες είναι πιο επιρρεπείς από τους άνδρες της ίδιας ηλικίας.
Κάθε ορμονική διακύμανση, όπως προεμμηνορρυσιακό σύνδρομο, διακοπή αντισυλληπτικού χαπιού, εγκυμοσύνη, κλιμακτήριος, μπορεί να πυροδοτήσει την ακμή σε γυναίκες αυτής της ηλικίας. Η αυξημένη παραγωγή τεστοστερόνης στον οργανισμό μπορεί να δώσει το μήνυμα να αυξηθεί η παραγωγή σμήγματος.
Στην ηλικία αυτή, ο διαβήτης επίσης μπορεί να αποτελέσει αιτία να εμφανιστούν σπυράκια.
Το στρες φαίνεται ότι παίζει ρόλο στην εμφάνιση της ακμής, καθώς οι ορμόνες του στρες μαζί με την τεστοστερόνη προκαλούν αύξηση της παραγωγής σμήγματος.
Η ακμή,  οπως και όλα  τα αισθητικά προβλήματα του προσώπου και του σωματος επηρεάζονται απο την προσωπικότητα,την ιδιοσυγκρασία του κάθε ατόμου.Γενικότερα,η προσωπικότητα τού κάθε ατόμου προσδιορίζει σε μεγάλο βαθμό το είδος των οργανικών ευαισθησιών και παθήσεων που παρουσιάζονται  και ταλαιπωρούν ιδιαίτερα στα πλέον γόνιμα και δραστήρια χρόνια της ζωής.
Η Ομοιοπαθητική μπορεί να βοηθήσει σημαντικά στην θεραπεία της ακμής,ακομη σε και σε επίμονες και σύνθετες περιπτώσεις.

Ομοιοπαθητική & Έκζεμα-Ατοπική δερματίτιδα
Συγγραφέας Αναστάσιος Βαρθολομαίος Γράφτηκε στις 13 Αυγούστου 2020,

Έκζεμα-Ατοπική δερματίτιδα θεραπεύονται συχνά μέ Ομοιοπαθητική.Η ατοπική δερματίτιδα είναι μια χρόνια, φλεγμονώδης κατάσταση του δέρματος με υφέσεις και εξάρσεις. Στα παιδιά με ατοπική δερματίτιδα ο φραγμός του δέρματος δυσλειτουργεί, πράγμα που προκαλεί δέρμα ξηρό, με φολίδες και κνησμό. Κάποια από τα παιδιά αυτά έχουν και σχετιζόμενες περιβαλλοντικές και τροφικές αλλεργίες.
Από όλα τα παιδιά με ατοπική δερματίτιδα, 65% δείχνουν σημάδια κατά τον πρώτο χρόνο της ζωής και 90% κατά τα πρώτα 5 χρόνια της ζωής τους. Τα μισά από τα παιδιά με το νόσημα βελτιώνονται ανάμεσα στις ηλικίες 5 και 15 χρονών. Οι γονείς με ατοπική δερματίτιδα είναι πιο πιθανό να έχουν παιδιά με ατοπική δερματίτιδα.
Τουλάχιστον 15 με 20% των παιδιών εμφανίζουν ατοπική δερματίτιδα κάποια στιγμή κατά την παιδική ηλικία, συνηθέστερα από τον πρώτο χρόνο της ζωής. Η συχνότητα τα τελευταία χρόνια είναι ολοένα αυξανόμενη στον πληθυσμό.Εκζεμα είναι ένας γενικός όρος για ξηρό και φλεγμονώδες δέρμα, που μερικές φορές προκαλείται από κάτι άλλο πέραν της ατοπικής δερματίτιδας.
Οι κύριοι εκλυτικοί παράγοντες της ατοπικής δερματίτιδα είναι ερεθιστικές ουσίες, στρες, αλλεργίες, λοίμωξη και θερμότητα/ εφίδρωση. Αυτοί οι παράγοντες δεν είναι η αιτία του προβλήματος, αλλά μπορεί να το χειροτερεύουν.Ποιο συγκεκριμένα, πιθανοί εκλυτικοί παράγοντες που χειροτερεύουν το έκζεμα είναι:
• Το στρες
• Οι αλλεργίες
• Εφίδρωση
• Συγκεκριμένα σαπούνια, αφρόλουτρα και απορρυπαντικά
• Πολύ συχνό μπάνιο ή μακράς διάρκειας ζεστό μπάνιο
• Απότομες αλλαγές της θερμοκρασίας
• Ξηρασία
• Μάλλινα και συνθετικά ρούχα
• Σκόνη ή άμμος
• Ο καπνός του τσιγάρου
• Συγκεκριμένα τρόφιμα, όπως αυγά, γάλα, ψάρι, σόγια, γλουτένη
• Επιμόλυνση του δέρματος με μικρόβιο
Μόνο το 25% των παιδιών με ατοπική δερματίτιδα έχουν και τροφική αλλεργία. Αυτό σημαίνει ότι στα περισσότερα βρέφη οι υφέσεις και εξάρσεις του εκζέματος δεν επηρεάζονται από τρόφιμα που καταναλώνουν, ούτε και από τρόφιμα που καταναλώνει οι μητέρες εάν τα θηλάζουν.Παιδιά με οικογενειακό ιστορικό αλλεργιών, άσθματος και ατοπικής δερματίτιδας είναι πιο πιθανό να εμφανίσουν το πρόβλημα.
Πολλά παιδιά με έκζεμα έχουν μια γενικότερη ατοπία, δηλαδή ένα υπεραντιδραστικό ανοσοποιητικό σύστημα το οποία αντιδρά υπερβολικά προσπαθώντας να προστατεύσει τον οργανισμό από αλλεργιογόνες ουσίες. Σε κάποια παιδιά παρατηρείται η λεγόμενη «αλλεργική παρέλαση»: το έκζεμα της βρεφικής ηλικίας καλυτερεύει για να δώσει τη θέση του με την πάροδο των ετών στο άσθμα και αργότερα στην αλλεργική ρινίτιδα.
Τα συμπτώματα της ατοπικής δερματίτιδας ειναι:
Ξηρό δέρμα με αποφολίδωση, απολέπιση
Κοκκινίλα και πρήξιμο του δέρματος
Ροή υγρού και εφελκίδες
Παχύ και σκληρό δέρμα
Ευαίσθητο δέρμα με κνησμό
Το δέρμα παρουσιάζεται ξηρό. Η ατοπική δερματίτιδα συχνά προκαλεί κνησμό (ξύσιμο του δέρματος), ο οποίος οδηγεί σε κόκκινο, πρησμένο δέρμα με φολίδες. Εάν συμβεί χρόνιος κνησμός, το δέρμα γίνεται πιο παχύ και σκληρό.Παρουσιάζεται σε διαφορετικά μέρη του σώματος ανάλογα με την ηλικία του παιδιού. Σε βρέφη, συχνά προσβάλλει το πρόσωπο, ιδιαίτερα τα μάγουλα, ενώ μπορεί να επεκτείνεται και προς τον κορμό και τα άκρα, ιδιαίτερα στις εκτατικές (έξω) επιφάνειες των κνημών.
Σε μεγαλύτερα παιδιά και σε ενήλικες, το έκζεμα τείνει να εμφανίζεται στις εσωτερικές πτυχές των χεριών (αγκώνες, καρποί), στις πτυχές των ποδιών (πίσω από τα γόνατα, ποδοκνημική), στο λαιμό και στη ράχη των χεριών.
Έντονος καιρός μπορεί να προκαλέσει έξαρση της ατοπικής δερματίτιδας. Για παράδειγμα, απότομη έκθεση σε κρύο ξηρό αέρα μπορεί να χειροτερεύσει το δέρμα. Το ίδιο είναι πιθανό να συμβεί με τον πολύ ζεστό και υγρό καιρό του καλοκαιριού.
Παρατεταμένο ξύσιμο του δέρματος μπορεί να οδηγήσει σε λειχηνοποίηση, το οποίο σημαίνει ότι το δέρμα γίνεται παχύ και τραχύ. Έντονος κνησμός μπορεί να κάνει αμυχές, και να οδηγήσει σε λοιμώξεις ή/ και μόνιμες ουλές. Αν και η ατοπική δερματίτιδα δεν είναι κατάσταση απειλητική για τη ζωή, πολλοί ασθενείς έχουν μια ανεπάρκεια στον υποκείμενο μηχανισμό προστασίας του δέρματος που απαιτεί να παίρνουν ειδικά μέτρα φροντίδας του δέρματός τους εφ’ όρου ζωής.
Η Ομοιοπαθητική μπορεί να βοηθήσει σημαντικά το Έκζεμα και την Ατοπική Δερματίτιδα,τόσο στα Παιδιά όσο και στους Ενήλικες.


Υποθυρεοειδισμός-Oζοι θυρεοειδούς και Ομοιοπαθητική!
Συγγραφέας Αναστάσιος Βαρθολομαίος Γράφτηκε στις 31 Οκτωβρίου 2016,

Οι βασικές διαταραχές του θυρεοειδή διαιρούνται μορφολογικές και τις λειτουργικές. Στις πρώτες υπάγονται οι ανατομικές διαταραχές, όπως οι βρογχοκήλες (κάθε διόγκωση του θυρεοειδή αδένα), οι όζοι του θυρεοειδή (τοπικές διογκώσεις του αδένα) και τα νεοπλάσματα του θυρεοειδή (καλοήθη και κακοήθη).Στις δεύτερες υπάγονται ο υποθυρεοειδισμός και ο υπερθυρεοειδισμός.
Για τον έλεγχο του θυρεοειδή χρησιμοποιούμε το ιστορικό, την κλινική και την εργαστηριακή εξέταση.
Το υπερηχογράφημα και το σπινθηρογράφημα χρησιμοποιούνται για τον μορφολογικό έλεγχο του θυρεοειδή αδένα, ενώ οι ορμονικοί προσδιορισμοί(TSH,T3,T4,Free T3,Free T4) χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο της λειτουργίας του .
Παραλληλα γίνεται σχετικός ανοσολογικός έλεγχος(anti-TPO,anti-Tg).
Oζοι θυρεοειδούς
Οι όζοι του θυρεοειδούς είναι ένα από τα πιο συχνά προβλήματα τού θυρεοειδούς.Η συχνότητα των όζων ,με βαση τα ευρήματα από  το υπερηχογράφημα φθάνει σχεδόν το 50%. Ο όζος είναι μια τοπική διόγκωση του θυρεοειδούς. Μπορεί σε έναν θυρεοειδή να υπάρχει ένας ή και περισσότεροι όζοι και τότε μιλάμε για πολυοζώδη βρογχοκήλη.Σε κάθε περίπτωση όζου του θυρεοειδούς είναι απαραίτητη μια  συστηματική κλινική και εργαστηριακή διερεύνηση.
Για τον σκοπό αυτόν σημαντικό ρόλο παίζει πρώτα από όλα το Ομοιοπαθητικό ιστορικό του ασθενούς .Από το τυπικό ιατρικό ιστορικό λαμβάνεται υπόψη το φύλο, η ηλικία, το οικογενειακό ιστορικό, πιθανή ακτινοβολία στην περιοχή της κεφαλής ή του τραχήλου, το αν ένας όζος μεγαλώνει γρήγορα, αν υπάρχουν συμπτώματα δύσπνοιας, δυσφωνίας, δυσφαγίας, υπερθυρεοειδισμού ή  υποθυρεοειδισμού.Αξιοσημείωτο είναι ότι οι περισσότεροι όζοι είναι ασυμπτωματικοί.
Η σημαντικότερη εξέταση είναι ο προσδιορισμός της θυρεοειδοτρόπου ορμόνης (TSH). Η ορμόνη αυτή ελέγχει τη λειτουργία του θυρεοειδούς. Αυξάνεται πολύ όταν ο θυρεοειδής υπολειτουργεί και ελαττώνεται πολύ όταν ο θυρεοειδής υπερλειτουργεί. Αν τη βρούμε χαμηλή σε όζο του θυρεοειδούς ή σε πολυοζώδη βρογχοκήλη, τότε η πιθανότητα υπερλειτουργίας των όζων είναι μεγάλη και αυτό θα επιβεβαιωθεί μόνο με σπινθηρογράφημα του θυρεοειδούς.Χρήσιμη είναι ακόμα η μέτρηση των ορμονών που παράγει ο θυρεοειδής, της θυροξίνης (Τ4), της τριιωδοθυρονίνης (Τ3) και της καλσιτονίνης (CT). Πρέπει ακόμα να προσδιορισθούν τα αντιθυρεοειδικά αυτοαντισώματα (αντιΤPO και αντιTG) τα οποία μας δείχνουν  αυτοάνοση θυρεοειδίτιδα (Hashimoto) ή εξέλιξη τουλάχιστον προς αυτήν. Μερικές φορές μπορεί να υπάρχει μέσα στον θυρεοειδή αδένωμα παραθυρεοειδούς, που μοιάζει με όζο θυρεοειδούς. Γι’ αυτό πρέπει να προσδιορίζεται και η παραθορμόνη (PTH), καθώς και το ασβέστιο (Ca) και ο φώσφορος (P) αίματος.
Το υπερηχογράφημα είναι η βασική εξέταση για τους όζους του θυρεοειδούς. Υπερηχογράφημα πρέπει να γίνεται σε όλους τους ασθενείς στους οποίους βρέθηκε τυχαία κάποιος όζος .Ένα καλό υπερηχογράφημα τις περισσότερες φορές είναι αρκετό για να αποκλειστεί η το ενδεχόμενο κακοήθειας. Οι πληροφορίες που μας δίνει το υπερηχογράφημα είναι πολύ σημαντικές. Έτσι μπορούμε να διαπιστώσουμε τη θέση, το μέγεθος, το σχήμα, τα όρια, τη σύσταση, το περιεχόμενο, την ηχογένεια και την αγγείωση των όζων.
Το υπερηχογράφημα δεν είναι αρκετό για όλες τις περιπτώσεις, γι’ αυτό σε επιλεγμένες περιπτώσεις είναι απαραίτητη η παρακέντηση του όζου και η αναρροφητική βιοψία (FNA).Αν, πάλι, στο σπινθηρογράφημα διαπιστωθεί θερμός όζος, τότε δεν χρειάζεται να γίνει  FNA,   γιατί ο θερμός όζος πολύ σπάνια είναι καρκίνωμα.Γι’ αυτό και είναι πολύ χρήσιμο ένα σπινθηρογράφημα πριν από τη FNA.Μια παράμετρος που θεωρείται σημαντική είναι η διάμετρος του όζου. Καταρχήν γίνεται παρακέντηση πρώτιστα στους όζους που έχουν διάμετρο πάνω από 10 χιλ. ,ενώ δεν γίνεται παρακέντηση στους θερμούς όζους.
Υπερθυρεοειδισμός
Πρόκειται για μια λειτουργική διαταραχή του θυρεοειδή κατά την οποία αυτός υπερλειτουργείου. Ο θυρεοειδής μπορεί μορφολογικά να είναι φυσιολογικός ή διογκωμένος.Πολλές ασθένειες προκαλούν υπερθυρεοειδισμό, όπως επίσης και η χρήση διαφόρων φαρμάκων. Η πιο συχνή και σημαντική είναι η νόσος του Graves, η οποία οφείλεται σε αυτοάνοση διαταραχή.Συμπτώματα όπως αδυνάτισμα παρά την αυξημένη όρεξη και την πρόσληψη τροφής, αυξημένη αίσθηση ζέστης, εύκολη κόπωση, ατροφία μυών, νεύρα, αϋπνίες, ταχυκαρδία, τρεμούλες, δυσκολία στη σύλληψη στη γυναίκα, σεξουαλικά προβλήματα , διαταραχές του εντέρου είναι μερικά από τα συμπτώματα για τα οποία μπορεί να παραπονιέται ο άρρωστος.Tα μάτια αρκετές φορές είναι λαμπερά, αγριωπά και προτεταμένα,λογω οπισθοβολβικού οιδήματος.
Υποθυρεοειδισμός
Η πιο συχνή αιτία αυτής της κατάστασης είναι η θυρεοειδίτιδα Hashimoto.  Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κλινικά συμπτώματα του υποθυρεοειδισμού είναι η κούραση. Κούραση εμφανίζουν και οι υπερθυρεοειδικοί αλλά σ’ αυτούς οφείλεται σε μυϊκή αδυναμία. Οι υποθυρεοειδικοί είναι συνήθως νωθροί, νωχελικοί, εμφανίζουν υπνηλία και ‘βαριούνται να πάρουν τα πόδια τους’. Δεν αντέχουν το κρύοπαχαίνουν δυσανάλογα με το φαγητό που καταναλώνουν ή αντίθετα έχουν δυσκολία απώλειας βάρους. Παραπονούνται συχνά για δυσκοιλιότητα. Μερικές φορές εμφανίζουν  ένα γενικευμένο πρήξιμο(μυξοίδημα),που αφήνει εντύπωμα στη δακτυλική πίεση.Συχνά υπάρχει στυτική δυσλειτουργία σε ένα ποσοστό 80% των αρρώστων, όπως επίσης επιβαρυνση του σπέρματος και συγκεκριμένα την κινητικότητα του σπέρματος .
Τα επίπεδα της χοληστερίνης είναι αυξημένα.
H Oμοιοπαθητική ανάλυση οδηγεί σε μια πολυ πιο ολοκληρωμένη κατανόηση των αιτίων και της παθογένειας (Pathology)  της παθολογίας του θυρεοειδούς και αποσκοπεί τόσο στη λειτουργική ορμονική αποκατάσταση όσο και στην εξασθένηση των αυτοάνοσων φαινομένων,τα οποία συντηρούν την παθολογια του θυρεοειδούς και για τα οποία δεν υπάρχει αντιστοιχη συμβατική θεραπεία.Επισης,ο περιορισμός εμφάνισης των όζων του θυρεοειδούς,μετα την ανωτέρω εργαστηριακή διερεύνηση,είναι μέσα στις συχνές εφαρμογές της Ομοιοπαθητικής στο θυρεοειδή.
Ακομη και σε μικτες,εναλασσόμενες διαταραχες,οπου σε μικρο διαστημα εναλάσσονται φαινομενα υπερ- και υπο- λειτουργίας και η συμβατικη θεραπεία αντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες,η καταλληλη Κλινική Ομοιοπαθητική συχνά πετυχαίνει την εξισορρόπηση. Ασφαλως οπου και οταν υπεισερχεται αναγκη ορμονικης υποκαταστασης ή καταστολής,η Ομοιοπαθητική  κινείται παράλληλα με τη συμβατική φαρμακευτική αγωγή


Σκλήρυνση κατά πλάκας και Ομοιοπαθητική
Συγγραφέας Αναστάσιος Βαρθολομαίος Γράφτηκε στις 15 Ιανουαρίου 2015,

Η Ομοιοπαθητική έχει ιδιαίτερα μεγάλη συνάφεια με όλες τις παθήσεις του Νευρικού Συστήματος, μια και ο μηχανισμός δράσης της συντελείται μέσα από τα συστήματα πληροφοριών του οργανισμού, στα οποία ασφαλώς ο νευρικός ιστός κατέχει πρωτεύουσα θέση. Το  πλαίσιο προσέγγισης και αντιμετώπισης της κατά πλάκας Σκλήρυνσης, όπως δίνεται σε αυτό ενημερωτικό σημείωμα ισχύει ακέραια και για όλες τις υπόλοιπες εκφυλιστικές παθήσεις ή βλάβες του νευρικού συστήματος.
Η σκλήρυνση κατά πλάκας είναι μια αυτοάνοση ασθένεια που προκαλεί βλάβες στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Χαρακτηρίζεται από περιόδους ύφεσης και πολλαπλά επεισόδια έξαρσης, που μπορεί να διαρκέσουν για μέρες ή μήνες. Τα συμπτώματα μπορεί να ενεργοποιούνται από ποικίλα στρεσιγόνα ερεθίσματατα, όπως η έκθεση στον ήλιο, το άγχος, ο πυρετός και οι υψηλές θερμοκρασίες. Τα συμπτώματα της σκλήρυνσης κατά πλάκας ποικίλλουν δραστικά, ανάλογα με τη σοβαρότητα και την εντόπιση των βλαβών. Η σκλήρυνση κατά πλάκας (ΜS) είναι η πιο κοινή ασθένεια του κεντρικού νευρικού συστήματος που επηρεάζει άτομα ηλικίας μεταξύ 20 και 40 ετών.
Δεν έχει διαμορφωθεί μέχρι σήμερα μια ουσιαστική θεραπευτική αντιμετώπιση και στόχος είναι να μετριάζεται η μείωση της λειτουργικότητας και της αναπηρίας και η διαχείριση των συμπτωμάτων που εμφανίζονται με ποικίλη ένταση κατά τη διάρκεια της πάθησης. Τέτοια προβλήματα όπως ακράτεια ούρων, σεξουαλική δυσλειτουργία, κράμπες και σπασμοί, τρόμος και νευραλγία τριδύμου μπορεί να βοηθηθούν σε κάποιο βαθμό χρησιμοποιώντας συμβατικές θεραπείες.
Η Ομοιοπαθητική στρατηγική για την σκλήρυνση κατά πλάκας αποσκοπεί κυρίως στο να αντιμετωπισθεί η επίθεση από το ανοσοποιητικό σύστημα ενός ατόμου εναντίον του δικού του νευρικού συστήματος. Τα ομοιοπαθητικά σκευάσματα συνταγογραφούνται αφού ληφθούν υπόψη τα σωματικά συμπτώματα, μαζί με τα συναιθηματικά και νοητικά, τις κληρονομιές καταβολές, τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εμφανίσθηκε και εξελίχθηκε η νόσος και οτιδήποτε άλλο αφορά την ολότητα και την ατομικότητα του ασθενούς. Η πρώιμη παρέμβαση με Ομοιοπαθητική μπορεί να βοηθήσει στην πρόληψη της περαιτέρω προόδου της νόσου και των αλλοιώσεων που προκαλούνται από αυτήν. Τα Ομοιοπαθητικά σκευάσματα μπορούν να βοηθήσουν να μειωθεί η κούραση, να αυξηθεί η ενέργεια, να βελτιωθούν ή/και να επανακτηθούν κινητικές ικανότητες και να προληφθούν νέες κρίσεις και υποτροπές. Οι διάφορες εκφράσεις αυτής της ασθένειας μπορούν να διαχειριστούν αποτελεσματικά, με ασφάλεια και ήπια με τα Ομοιοπαθητικά σκευάσματα. Οι ιατροί που ασκούν σωστά την ομοιοπαθητική ενδιαφέρονται ιδιαίτερα και ενημερώνονται άρτια για τις καλύτερες συμβατικές και συμπληρωματικές θεραπευτικές αγωγές προς όφελος των ασθενών τους.
Επειδή η φλεγμονώδης διεργασία της σκλήρυνσης κατά πλάκας είναι αναστρέψιμη, θεωρητικά μπορούμε να περιμένουμε μια σταθεροποίηση ή/και αναστροφή της εξέλιξης της νόσου, με την εξουδετέρωση της σχετικής προδιάθεσης και την αιτιολογική αντιμετώπιση των βλαπτικών παραγόντων που υπεισέρχονται στην παθογένεια της νόσου στον κάθε συγκεκριμένο ασθενή. Η έκταση της αποκατάστασης θα εξαρτηθεί από την ικανότητα του οργανισ